Na nog een koffie aan boord met een begeleidend broodje landen we op Heathrow (Londen) om 10.30u (plaatselijke tijd).
We kunnen vervolgens om 11.15u naar Gate 3 om te
vertrekken met een Boeing van Qantas Airlines om 12.55u. We hebben gekozen voor
een plaats in het midden, omdat we dan naast elkaar kunnen zitten.
Aankomst in Bangkok is 06.59u en het is hier 26 graden. Na het gebruikelijke onderhoud vertrekken we weer om 07.35u. Het is nu zondag 26 maart.
Na een lange trip, voor ons gevoel, komen we om 20.00u aan in Sydney, tevoren was nog gevraagd voor eventuele aangiftes van goederen, maar wij zagen geen reden om iets aan te geven.
Uiteraard werden wij (Henny&Ap) er uit gepikt om de rugzak te openen. Laten ze nou problemen maken over die lekkere Paaseitjes die we van Lies kregen voor onderweg. Deze hadden we dus moeten aangeven! Het bleef gelukkig bij een waarschuwing.
Met een taxi naar "Hotel Park Inn Cambridge", aankomst hier 21.10u we kregen mooie kamers op de 14e verdieping, het uitzicht was hierdoor voortreffelijk.Om 08.00u wandelen we richting Opera House, via Hyde Park. Het is erg druk met autoverkeer hier, en op de zebrapaden ben je je leven niet zeker, bij groen licht heb je na 3 passen alweer rood! Tevens kijk je consequent de verkeerde kant op. Verkeer van rechts is even wennen hier!
Allereerst gaan we een boottochtje maken door de havens van
Sydney, 
dit zat in het Hotel-arrangement. De boot was zo'n grote catamaran en vaart heerlijk rustig, fijne muziek aan boord, we kwamen echt al in
vakantie-stemming. Affijn de gebruikelijke
versnaperingen nuttigen (koffie/gebak) en genieten van de omgeving. Het is al
goed warm plm. 26 graden. De tocht was van 10.15-11.50u. Hierna lopen we wat
rond en bezoeken het Opera House met z'n miljoen tegeltjes op de daken.
Vervolgens naar "De
Rocks", dit zijn oude pakhuizen die nu ingericht zijn
als restaurantjes. Het is te vroeg om wat te eten hier. De Hollandse "Batavia" lag er
helaas niet. In de middag hebben we nog een stadstour (Bus) en lopen we
nog even op "Bondi Beach" het beroemde strand van Sydney met
zijn hele hoge golven, veel surfers maken hier gebruik
van. 
Om 17.30u zijn we weer terug, vervolgens wandelen we weer terug en nemen even een "chinees". Ook hebben we de knoop maar doorgehakt en een afspraak gemaakt voor de "Bridge Climb" de volgende ochtend om 11.30u.
We drinken nog wat bij Ans & Leo op de kamer en duiken daarna lekker het bed in om moed te verzamelen voor de beklimming morgen.
het sierlijke geraamte van de reusachtige brug, die de
zuidelijke en noordelijke oevers van Sydney met elkaar verbindt, zo mooi uit.
Vanaf de opening, in maart 1932, begon Sydney zich als wereldstad te
manifesteren. Deze brug bezorgde Australië een plek in alle bouwtechnische
handboeken. Het gevoel van nationale trots bleek wel bij het 25-jarige bestaan.
Bijna 500.000 mensen paradeerden over
het brugdek. Miljoenen mensen zaten aan de televisie gekluisterd, toen
vanaf de fiere boog het nieuwe millenium werd ingeluid met
een spectaculaire vuurwerkshow.
De bouw van de brug en de aanleg van haar toegangswegen nam
acht jaar in beslag. De boog heeft een spanwijdte van 503 meter, en torent
134 meter boven zeeniveau uit, men begon met twee gigantische cantilevers aan
weerszijden van de haven.
Ze waren allebei verankerd met 128 stalen kabels,
die op hun beurt diep in het zandsteen waren geslagen. Het werk op de
brug behoorde toen tot het gevaarlijkste ter wereld. De brug is gebouwd door 1400
werklieden, 16 ervan kwamen om tijdens de aanleg door een ongeval, zes van hen
als gevolg van een val
Het schilderwerk aan de brug is een eindeloze bezigheid,
ongeveer 80.000 liter verf is nodig voor elke beurt, genoeg voor het bedekken
van 60 voetbalvelden.
Voordat Paul Hogan (als Mick Dundee in de film Crocodile Dundee)
bekend werd, werkte hij als schilder aan de Sydney Harbour Bridge.
Van de vele aangebrachte klinknagels hebben sommige een enorme omvang, de grootste
weegt maar liefst 3,5 kilo, in totaal zijn er zo'n 6 miljoen aangebracht.
Op een avond in 1930 bereikten de beide brughelften elkaar en sloten vlekkeloos op elkaar aan. Het gat was gedicht. Nadat het brugdek aan de boog was bevestigd, werd de brug zo'n 19 maanden later officieel geopend. De rekening bedroeg 10 miljoen Britse ponden. Talloze sensatiezoekers hebben de brug in de loop der jaren al op eigen houtje beklommen, ondanks het feit dat daar een flinke boete opstaat en de ladders voor de werklieden voorzien zijn van prikkeldraad.
De 54-jarige Paul Cave, oprichter van BridgeClimb, kwam in 1990 op het idee om de beklimming als toeristiche attractie aan te bieden.
Als gastheer van een internationaal congres voor
jonge managers wilde hij hun een unieke ervaring bezorgen.Toen de 670 managers
onder supervisie van brugmedewerkers de angstaanjagende, maar ongevaarlijke
beklimming allemaal zonder kleerscheuren doorstonden, besloot Cave
hiervan een bedrijf te maken. Na acht jaar van voorbereidingen wist hij
de exclusieve rechten te bemachtigen voor de sensationele klimttochten. De prijs
bedraagt een slordige 98 Australische dollars (bijna 140 gulden), maar binnen
een jaar had Cave het liefst 160.000 kaartjes verkocht.
De klim, na een uiteenzetting over klimtechniek en
een blaastest! (ja,ja geen promilage toegestaan) kreeg een ieder een kluisje voor
je persoonlijke spullen en de gebruikelijke overall, pet, intercom, zakdoek
met elastiek, eventueel bevestigingsmateriaal voor brildragers. Nadat we e.e.a. hadden aangetrokken werden
we als groep begeleid naar het oefenmateriaal.
Onderweg, op moeilijke stukken, staan personen van
BridgeClimb om je te helpen of de klimgordel aan een andere kabel te bevestigen.
Via een oortelefoon wordt je bijgepraat door de gids en wijst hij af en toe op
het uitzicht. Op het hoogste punt worden foto's gemaakt van
de groep en individueel, je voelt je onoverwinnelijk als je op
de top staat. Je hebt een prachtig uitzicht over het operagebouw, de havens en
in de verte zie je zelfs het gigantische 
Stadium Australia, waar in september de Olympische
spelen worden gehouden. Recht voor je vormt de moderne skyline van Sydney
wolkenkrabbers een levende ansichtkaart.
Wie had dit kunnen dromen.
We Climb The Bridge!
hand. Verloren tijd van 09.15-14.15u dat valt dus tegen. Het blijkt ook nog een andere te zijn
als die we besproken hadden, "dit was het nieuwste type" aldus de
verhuurder. De 1e indruk is niet positief, er is weinig
bergruimte en er zitten kleine bedden in! Op de vraag of we nog
stoelen en een tafel nodig hebben, wordt gezegd "op alle campsites is
dit aanwezig". - Niet dus... :-((
Leo mag als 1e de spits afbijten om links te rijden. Omdat je aan de verkeerde kant zit EN de bediening van de richtingaanwijzers/ruitenwissers ook nog is omgewisseld, is hij met zoveel dingen tegelijk bezig, dat we de 1e afslag missen. Geen nood, we keren op de weg en het rijden gaat verder goed!
Op naar Katoomba "Blue Mountains", maar eerst de koelkast eens vullen met bier en nog wat ander spul.
Om 07.00u loopt de wekker af, hoezo vakantie? Even zelf het ontbijt klaarmaken/nuttigen en gaan we ons klaarmaken voor de "drie zusjes".
De "Three Sisters" in Blue Mountains
zijn 3 hoge toppen van bergen die netjes op een rij staan. De naam van deze
bergen is ontstaan door de Eucalyptusbomen die een bepaalde geur afgeven
waardoor een blauwe sluier ontstaat boven de bergen.
We kiezen voor de wandelroutes "Federal Pass" en de "Prince Henry Cliff Walk". Dit was een prachtige tocht, wel steil naar beneden en naar boven.
Op de camping hebben we zelf gekookt, kaarten geschreven en op de post gedaan. Er is even paniek, we missen de sleutel van de douches/wc, maar gelukkig we vinden ze weer. Je moet hier nl. een flinke borgsom voor betalen. We komen er ook achter dat de koelkast niet werkt op 220V. Dus de Helpdesk bellen en e.e.a zelf regelen (de volgende dag dus) is het advies, hierdoor lopen we weer vertraging op, eigenlijk kunnen we dat niet hebben want we moeten nog een paar duizend km.
Advies ingewonnen bij de campbeheerder en op zoek naar de monteur in het plaatsje Leura. Hier vinden we uiteindelijk niets. We komen bij een garage en deze reikt ons wat telefoonnummers met de boodschap: "als je betaalt komt iedereen!". En meteen een afspraak gemaakt met de eerste de beste die beschikbaar is, dat was gepland om 15.00u. We moesten hierdoor wel een extra nacht boeken op deze toch wel prijzige camping. Verplicht zonnen nu met bijbehorende zonnebrand factor 25.
De monteur was aardig op tijd en had het al snel gevonden- de stekker zat er niet in! Na een hoop geregel met NQ boden ze als compensatie een extra dag met de camper aan. Helaas dat konden we niet accepteren omdat de terugreis al vast staat. Dus 1 dag, in geld, als compensatie retour.
Als diner hebben we vandaag Chicken Tonight en een lekker Australisch fruit-toetje.
Weer op tijd het bed in want morgen vertrekken we echt! Er liggen nog zo veel kilometers op ons te wachten.
Om 8 uur rijden we weg, tanken onderweg en bij een grote supermarkt "Woolworth" doen we boodschappen en komen we aan in Ranking Springs. We zien onderweg ook nog enkele Emoe's
De camping heet "Rankings Park". Na een half
uurtje zitten we aan de Australische wijn: Blue Point, Shiraz Cabernet 1999, en aan het Budweiser
(Amerikaans bier!). Na het eten (barbeque, gas gestookt via muntjes) zitten we
weer vol. We kregen van de camp-eigenaar nog een tip dat we geen fruit mee
mochten nemen van de staat NSW naar SA dit in verband met het fruitvliegje!
Onderweg kon je aangehouden worden en dan moest je alles inleveren wat
"boven de grond groeit", anders kon je een maximale boete verwachten
van Aus$ 11.000
Vandaag 456 km gereden.
Om 08.00u, na een goed ontbijt, zijn we alweer onderweg. Het weer is perfect, ook weer veel Emoe's onderweg gezien , tanken we en worden vervolgens aangehouden voor fruit-controle.
Het blijkt dat we verkeerd zijn ingelicht, we moeten "alles wat onder de grond groeit" ook inleveren. Dus Uien, aardappels etc. en ook nog de tomaten en komkommers afgeven! Dat alles vanwege een Fruitvliegje! We hebben dus niets meer te eten in de Camper en van enige compensatie hadden ze nog niet gehoord.
We rijden maar weer verder en ineens houdt de weg op en staan we voor een rivier, het blijkt de Murray-river te zijn,
een van de grootste rivieren van dit Continent. Aan de overkant ligt een
veerpont, hij komt direct naar onze kant.
Leo vraagt naar de kosten terwijl wij
wat plaatjes schieten van de voorbijzwemmende Pelikanen. De overtocht blijkt gratis
te zijn. We vragen ook nog even of een bepaalde weg ge-asfalteerd is (staat
nl. niet op de kaart) het blijkt te kunnen, wij mogen niet op ongeplaveide
wegen rijden (we zijn dan onverzekerd). Dit scheelt heel wat
kilometers.
Om 17.00u komen we bij een meer: Lake Bonney en zoeken hier een camping aan het water, Camping Holliday Park. Dit is een leuke camping en we maken in de avond nog een wandeling langs het meer. De omgeving is heel apart, doet een beetje Afrikaans aan. Het was een vermoeiende trip vandaag en hebben 628 km afgelegd.
Vroeg op weer en vertrekken om 07.45u. Wederom een behoorlijke trip en zien vele Kangaroes langs de weg (dode).
Het landschap is hier wel afwisselend. Getankt en boodschappen gedaan in de plaats Burra. Een klein plaatsje waar je ieder moment de Cowboys kunt verwachten (lijkt het).
Om ongeveer 15.30u arriveren we in "Flinders Ranges" en komen op een grote camping, in het bos, binnen dit Nationale park. De douches en toilletten zien er goed uit.
De kangaroes, de eerste levende, zitten direct naast de wagen.
Leo gaat als 1e een partijtje boxen aan, de kangaroe (een kleintje), druipt af omdat Leo de toevallig de schoenen van Henny in de hand heeft. Helaas was m'n camera niet optimaal ingesteld maar een aantal beelden staan erop. De kangaroe was toen aan de winnende hand.
Het toilet blijkt defect in de camper, het spoelt niet meer door. Het tweede mankement al, maar we kunnen het toilet wel missen, dan maar overal stoppen als dat nodig is.
In de avond maken we plannen wat voor een route we de volgende dag zullen wandelen. En dan is het weer bedtijd.
We hebben nog door diverse gebieden gereden waar brand was, of is geweest, en hebben vandaag 507km gereden.
Het weer is goed, en we hebben een prachtige wandeling gemaakt van plm. 4 uur. De "Mnt. Olsen Bagge" genaamd. Was wel pittig, de top lag op 915 meter en je had een uitzicht over "Wilpina Pound". Dit lijkt net een grote krater, we zijn tot over de rand geklommen. Nog wat foto's gemaakt en in de middag nog even genieten van een ijsje.
En toen kwamen de vliegen! 
Na de gebruikelijke maaltijd, van uitstekende kwaliteit uiteraard, hebben we nog iets gedronken,
en stappen weer het bed in, nou ja: eerst opmaken dan.
De volgende dag wacht ons weer een flinke trip.
We zijn alweer op tijd gaan rijden
en we zien onderweg aasgieren 
die aan dode kangaroes zitten te vreten. Ook zien we voor
het eerst zo'n "Road Train".
Dit is een grote vrachtauto met een lengte van zo'n 50 meter. Dit kunnen wel 4 aanhangwagens zijn.
Dit stadje is een karikatuur, maar is het meest bekend om zijn Opaalmijnen. De meeste bewoners wonen hier ondergronds. Er liggen hier de grootste Opaal-velden van de wereld.
De film Mad Max 3 (ThunderDome) is hier ondergronds opgenomen met o.a. Tina Turner als co-star.
Nadat we een plaats op de camping hebben uitgezocht zijn we boodschappen
gaan doen. De dames hebben hoeden gekocht tegen de vliegen!
Dit zijn
zulke
irritante beesten, ze zitten alleen maar rond je hoofd en zoeken de neus, ogen,
mond en oren op, om er vervolgens in te kunnen kruipen. Gek werd je ervan.
Ook hebben we nog een buitje regen gehad. Deze avond hebben we niet zelf gekookt. Uit eten dus.
In totaal 700km gereden.
De volgende ochtend is het weer prachtig, we gaan een bustocht maken, deze is georganiseerd door de camping. Zo krijgen we informatie omtrent de geschiedenis van deze plaats. Dit is dus een uitgesproken Opaal-stad. Er zijn ondergrondse kerken, hotels, winkels en woningen.We hebben dit alles bezocht onder begeleiding van een
gids en het ziet er apart uit, de temperatuur onder de grond is altijd 25 graden, terwijl het bovengronds wel 40 kan zijn. Van inbrekers hebben ze geen
last, er is alleen maar een voordeur en als je het licht uit doet is
het echt donker! Ook nog een pottenbakkerij bezocht en we mochten zelf 
nog
even Opaal zoeken op een veld waar men in het verleden met Bulldozers te werk ging. Wij
hebben helaas niets van waarde gevonden.
Op sommige plaatsen mocht je de bus niet verlaten omdat er gaten zitten van zo'n 30 meter diep! We zien hier ook voor het eerst de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van dit Continent.
Coober Pedy (spreek uit als "Cuba Pitty") betekent " White man in Cave". P.s. De Aboriginals gaan beslist NIET ondergronds.
Deze avond hebben we de plaatselijke Bbq geprobeerd, Leo is nu de kok.
De volgende ochtend op tijd weer weg want we hebben nog heel wat voor de boeg, richting Ayers Rock. Eerst nog even het noodzakelijk tanken, zowel water, benzine als gas. Het water is hier uiteraard erg kostbaar, je tankt het als benzine. Alleen wat muntstukken van Aus$ 0,20 er in gooien en 35 liter tanken per keer. Het water smaakt overigens uitstekend.
Om 12.15u passeren we de zuidelijke Tropen-keerkring, na wat foto's te hebben genomen rijden we verder.
Tijdens een koffiestop blijkt het gas niet te werken, effe schudden, aaien etc. en het werkt weer. We zien ook nog een grote "Guaan" (grote hagedis) op de parkeerplaats.
In de middag wordt het weer even sleutelen want een keukendeurtje sluit niet best. Maar ja, ondertussen zijn we wel het e.e.a. gewend met deze NQ-camper.
We komen om 16.45u aan op de camping bij Ayers Rock en vinden een mooie plaats. We eten s'avonds "Kip Tandori" en gaan uiteraard weer op tijd naar bed want we willen de zonsopgang zien bij de Uluru, dus weer vroeg uit de veren.
We hebben het thuisfront nog even gebeld, daar is alles ok.
Deze dag 730 km gereden. Het is nu zaterdag 8 april en we zijn alweer een week onderweg.
We staan om 06.15u al bij Ayers Rock voor de "Sunrise". Ontbijten doen we dus ter plekke. Na genoeg foto's te hebben genomen, en uiteraard alles op de film gezet te hebben, parkeren we de Camper bij het Visitor Centre en wandelen dan de eerste 2 kilometer naar het begin van de Ayers Rock beklimming. Het wordt weer een warme dag vandaag.
Deze klim is iets wat je nooit meer vergeet, hij is spannend, inspannend, stijl en tevens zeer gevaarlijk (totaal al 15 doden).
Bij nat weer, extreme hitte en/of veel wind mag je dus niet de
rots beklimmen.
Maar het adembenemende uitzicht maakt alles weer goed.
We vertrokken om 09.00u naar boven en zijn om 12.00u weer beneden. Het was een onvergetelijke tocht en hebben alles vastgelegd op film/foto materiaal. Na weer teruggewandeld te hebben naar de Camper nemen we eerst wat te eten alvorens aan de ruim 9 km lange wandeling te beginnen die om de rots loopt.
Deze wandeling geeft pas een echte indruk hoe groot deze Monoliet is, door de hitte en de weinig schaduwrijke plaatsen viel het niet mee, de hoeveelheid water die wij bij ons hadden ging er dus aardig doorheen. Op verschillende plaatsen is foto's maken en/of filmen niet toegestaan omdat dit Heilige plaatsen zijn van de Aboriginals.
Om 17.00u zijn we weer terug op de Camping en gaan dan 
even boodschappen doen en een ijsje pakken. In de avond hebben we de plaatselijke
BBQ uitgeprobeerd, het was al laat en donker zodat je al
die beesten niet allemaal zag die om je heen vlogen en ook op je
kleding gingen zitten. Br.. Er zat ook een hele grote spin in de hoek van zo'n
overkapping, deze nog even op de film gezet.
Ook wel de Kata Tjuta (Many
Heads) genoemd, een verbazingwekkende serie rotskoepels midden in de vlakte.
Deze zijn zelfs groter dan de Uluru
Deze dag vullen we met een tripje naar de Olga's. Dit zijn weer hele andere rotsen dan Ayers Rock. We lopen eerst de "The Olga Gorge", er zijn uiteraard meerdere uitgezette routes. Dit is een kleine kloof die aan het einde doodloopt, je moet dus weer terug, totaal is dit 2,6 km. Hierna gaan we naar Kata Tjuta en beginnen we met "The Vallye of The Wind Track", deze is 7,4 km.
We lopen ongeveer 3 uur en krijgen ook nog wat regen onderweg, maar dat had weinig om het lijf, uiteraard hadden we, in tegenstelling tot anderen, regenkleding bij ons.
Als we op de terugweg inkopen doen koopt Leo toch maar een netje tegen de vliegen. We eten ergens een warme hap zodat zelf koken vandaag maar eens wordt overgeslagen. Hebben we allemaal zondag toch!
In de avond worden wat kaarten geschreven voor het thuisfront.
Toch nog 170 km gereden.
We rijden na een goed ontbijt, we gaan steeds meer eten!, richting Kings Canyon Resort en vinden hier een camping: "Kings Canyon National Park".
Hier hebben we een prachtige tocht gemaakt met veel
klimwerk en veel waterpartijen onderweg. In dit park ligt "Garden of Eden", het is inderdaad een "paradijselijke tuin".
Hier moet je veel vastleggen
op de gevoelige plaat en hebben we vele mooie opnames gemaakt.
In de avond nog wat gezwommen in het zwembad. Ze waarschuwen hier ook voor de Dingo's (wilde honden), deze kunnen blijkbaar gevaarlijk zijn.
322 km gereden vandaag.
Deze dag moeten we eerst een stuk terug rijden om op de hoofdweg te komen die naar Alice Springs gaat, er is wel een kortere route maar die is onverhard, dus wij moeten met de camper wat meer kilometers afleggen.
Deze dag 480 km gereden.
Dit zijn over het algemeen kleine trips, maar wel erg mooi.
Tijdens de wandelingen zien we de Rock Walibies, dit zijn
kleine Kangaroes
die hoofdzakelijk in het gebergte leven. We komen in de middag op de camping
"Clen Helen Lodge" aan. Leuke plek en we konden hier gezellig buiten op het
terras zitten. Pilsje etc. erbij zoals dat hoort. De entourage was hier zo
gezellig dat we besloten hier maar niet zelf te koken. Dineren dus.
De maaltijd bestond uit: soep, gevulde champignons, een flinke apart opgemaakte biefstuk en afgesloten met een lekker toetje. De bijgaande Australische Port (Mc Williams Hanwood 12 years old) was meer dan voortreffelijk. (ik heb pogingen ondernomen om deze in Nederland te kopen, maar wegens EU-bepalingen is dit niet toegestaan. Na lang aarzelen heb ik deze rechtstreeks geimporteerd.:-))
177km afgelegd vandaag.
We gaan nu naar "Ormison Gorge", dit ligt op de terugweg naar Alice Springs. Dit is
een wandeling van 3 a 4 uur, maar wij doen er langer over.
Tevoren had de vrouwelijke "Ranger" ons
al gewaarschuwd dat de kreek in totaal 3x moest worden overgestoken en
dat de laatste keer het water 1.70m diep is! Teruggaan was niet mogelijk
omdat aan het einde pas de diepe oversteek is. Wij, als overjarige avonturiers,
zien het als een uitdaging.
Op deze onvergetelijke tocht hebben we veel foto's 
gemaakt, het was tevens veel klimwerk over grote rotsblokken en op diverse
plaatsen was zwemmen mogelijk. Bij de laatste overtocht aangekomen bleek
"die tante" toch gelijk te hebben. Ik probeer dit als eerste, maar kom al gauw terug, er liggen nl. rotsblokken
onder water die spiegelglad en nauwelijks te zien zijn, en
trek alles uit wat maar mogelijk is. Schoenen vastbinden om de nek, rugzak
boven het hoofd en "alles" komt droog over. Er wordt nog wel even flink
gelachen als Ans & Leo 
midden in die kreek staan te discusseren omtrent:
wie wat mag dragen! Maar we komen allen aan de overkant, en de kostbare
apparatuur blijft droog. Gelukkig hebben we handdoeken beschikbaar en alleen Ans heeft een
natte schoen omdat Leo zonodig een slippertje moest maken in het water.
Verder richting Alice zijn we gestopt bij het graf van de oprichter van de RFDS (Royal Flying Docter Services) te weten: John Flyn. Hij leefde van 1886-1951 en zijn wens was om begraven te worden onder een van de "Devils Marbles" (zie verderop).
In Alice weer boodschappen gedaan en eten we in het grote winkelcentrum even een Crêpe Hawaii met ijskoffie. We staan weer op dezelfde Big4 camping en er staat nog een vriendelijke Hollandse stagiare achter de balie, even bijpraten dus. s'Avonds nog even zwemmen want het is nog heerlijk warm hier.
Reden vandaag 150 km.
Ook hier worden de gebruikelijke plaatjes, 
met de
bijbehorende beklimmingen gemaakt, het is hier erg heet, maar het is even lekker om buiten
te vertoeven in plaats van te rijden.
In de middag arriveren we in Tennant Creek, de camping heet Tennant Creek Caravan Park. Ook hier is zwemmen weer mogelijk, dat doen we dus, waarna we even door het plaatsje wandelen. Het is een oude mijnstad en hier werd in het verleden Goud gevonden, nu rest alleen nog koper. Er wonen hier ook veel Aboriginals.
Het is geen rustige nacht hier, veel lawaai van politie en ziekenauto's, en jankende honden (wilde?)
We hebben 505 km gereden.
Ook hebben we de "verplichte" stop gedaan bij Daly Waters. Dit is
een oude kroeg midden in de dessert en diende in het verleden als stopplaats voor chauffeurs
van de schapentransporten. De wanden zijn een bonte verzameling van munten,
papiergeld, ondergoed, kaarten, stickers etc.
vanuit de gehele wereld. Voor de
ingang staat nog een verkeerslicht, op rood uiteraard. Hier hebben Henny&Ap
nog even het welbekende T-shirt gekocht en uiteraard even onze
dorst gelest aan
de bar.
In de avond arriveren we in de plaats Katerine en hebben onze voorraad aangevuld in de welbekende Woolworth supermarkt. Na plm 30km vinden we de Camping Nitmiluk National Caravan Park.
Vandaag 701 km gereden.
Eindelijk een keertje uitslapen, en drinken later in het Visitor Center een koffie. In de zon is het al niet meer uit te houden, de meeste gasten zitten dan ook binnen, en daar is het nou net te koud!
We plannen een boottochtje voor 5 van de 13 Gorges, maar helaas we kunnen er maar 2
bezichtigen vanwege de waterstand. De gids laat ons diverse rotstekeningen zien
die door de Aboriginals in het verre verleden gemaakt zijn. We zien een "fresh-water" croc.
Op de
terugweg krijgen we gelegenheid, een 1/2 uurtje voor klauteren, uit/aankleden, foto's maken en terugklauteren,
om in een pool met een waterval te zwemmen. Dat wordt
dus een haastklus. Wij, de mannen, zien kans om te zwemmen, waarbij ik zelf
nog wat schaafwonden oploop als ik, in de haast om nog wat filmopnames te maken,
over wat rotsblokken struikel. Dus even laten verzorgen in het
VC.
In de middag maken we een wandeling "naar boven" om de Gorges eens goed te zien van bovenaf. De Ranger waarschuwde ons voor de temperatuur "boven", daar is het 50 graden! Dus genoeg water mee en heeeeel rustig aan gedaan.
In de avond hebben we het ook maar rustig aan gedaan.
we een van
de grootste termietenheuvels gezien. Onderweg worden we nog even verrast door
een hevige stortbui en onweer. Er is veel wateroverlast onderweg en hierdoor is
wandelen niet mogelijk.
Hier stroomt dus de Yellow River. Het water staat hier nog erg hoog, een groot gedeelte van de camping staat onderwater, dus we kunnen weinig ondernemen, maar we hopen de volgende dag met een boot de tocht over de Yellow Waters Billabong te maken.
Totaal 283 km gereden.
Het slapen ging niet al te best vannacht, een stel jongelui, naast ons, waren nogal luidruchtig en hadden onderling ook nog problemen. We hebben nog even gedacht om ze aan de croc's te voeren, maar dat was eigenlijk niet humaan.
Tijdens de boottocht varen we vaak over de wandelpaden of autoparkeerplaatsen! Het water staat nl. 1.50m te hoog. We zien geen Salties, vanwege de waterstand, maar wel grote vogels in en op hun nesten, ook zien we nog een Leguaan zwemmen. De jonge dame die als gids en als stuurvrouw fungeert weet je wel boeien met haar verhalen, het is eeeen spraakwaterval.
In de middag luieren we lekker aan het zwembad, en doen even mee met een Cocktail-proeverij, hier moest je de ingredienten noemen om een prijsje te winnen, er zaten 7 soorten drank in!! Na een aantal pogingen kwamen wij op het aantal van 4, terwijl de winnaar er 6 goed had. Overigens wel een lekker drankje.
s'Avonds hebben we ons lekker laten verwennen in het restaurant, het menu was : Krokodile-file met kiwisaus, Baramundi (vis), Zalmmoot op een bedje van rijst en fruit geflankeerd met ijs, ook nog Irish-Coffee toe, uiteraard ook de bijbehorende Australische wijn (wit). Het was heerlijk.
Ook nog even contact opgenomen met het thuisfront, geen problemen te melden.
Onderweg hadden we nog een problemen met een haperende waterleiding, maar ja alles went. Leo brengt nog even een "bypass" aan voor de defecte waterleiding. Terwijl wij, de mannen, gaan zwemmen gaan de dames de omgeving verkennen door een stukje te wandelen. Het winkelcentrum blijkt niet ver uit de buurt te zijn.
Vandaag 280 km gereden.
Vandaag een uitstapje gemaakt naar The Territory Wildlive Park. Dit is
echt een schitterend
park, het weer werkt ook mee. We lopen hier tussen de wilde dieren en bezoeken
de plaatsen waar deze gevoederd worden, heel leuk allemaal. Er rijdt ook een
treintje door het park,
want het is erg
groot aangelegd hier, en ze pikken je overal op en je kunt op elke plek er weer
uitstappen.
Ze geven tevens demonstraties met allerlei afgerichte roofvogels.
Op de terugweg nog even boodschappen gedaan en we eten s'avonds kip. Ook hebben we onze vlucht van Darwin/Cains gereserveerd.
In de nacht is het erg benauwd in de Camper.
84 km gereden.
Het is Goede Vrijdag vandaag (21 april) we rijden in de ochtend naar Darwin en vinden een plaatsje op Camping "Howard Spring Caravan Park" Na de gebruikelijke verplichtingen gaan we de stad in, de meeste winkels zijn helaas gesloten vandaag, we drinken hier nog wel wat.
In de middag rijden we naar zee. We hebben het daar een anderhalf uur uitgehouden, het is hier vreselijk heet in de zon, het zeewater is gewoon warm. Wel veel schelpen meegenomen vanaf het strand. Leo houdt het niet meer uit, z'n plaat ziet er uit als een doorbakken rijstevlaai. Terug op de parkeerplaats komend zien we een grote leguaan de weg oversteken, terwijl we wat foto's maken verbrand je je voeten op het asfalt, we hadden geen tijd om de schoenen aan te trekken! In de haven nemen we de gebruikelijke versnaperingen en kijken naar de boten die via een sluis naar binnen varen, het waterniveau is in de haven een stuk lager dan de zee. s'Middags nog even het zwembad op de camping bezocht en in de avond de laatste etensresten opgemaakt omdat de camper ingeleverd wordt. Ans & Henny wandelen nog even over de camping, ze zien veel vaste caravan-plaatsen waar men alleen of met een gezin in woont terwijl men overdag in Darwin vertoeft.
Zaterdag 22 april, een jarige in ons midden! Ans en Leo
hebben in de vroege ochtend, voordat we opstonden,
de wagen versierd, hardstikke leuk.
Na een gezellig ontbijt met een cadeau erbij (sokken met het aantal "dienstjaren" erop!)
gaan we de camper schoonmaken. De dames de binnen-, de mannen de buitenkant.
Hierna even een bakkie koffie nadat we zo'n grote zitbank naar onze plek hebben
gesleept. Hierna rijden we naar Crocodilis Park. 
De naam zegt het al, er zijn
hier veel krokodillen te bekijken tijdens het voederen. We kregen ook nog de
gelegenheid om een kleine krokodil vast te houden.Veiligheidshalve had
deze wel een elastiek om z'n bek, hij voelt heerlijk zacht aan.
Tijdens het voederen zijn ze in staat 
om wel 1- 2 meter hoog te springen! In de middag liggen we
nog even aan een meer en hebben nog wat gezwommen. We nemen s'avonds een glaasje
wijn op de verjaardag en bereiden ons vervolgens voor om de volgende dag de
camper in te leveren. Als we naar bed gaan balen we eigenlijk allemaal een
beetje omdat je nu geen kant op kunt met al die bagage om je heen.
Onder het heen- en weer gesjouw met allerhande spullen komt Leo in een keer met een mop: "er loopt een boer met een paard, komt een buurman er aan en vraagt - hoe geet ut peert?- De boer antwoord - ut peert geet niet, ut lupt - Vraagt die buurman weer - hoe lupt ut peert? - antwoord de boer - ut geet ! - We krijgen acuut de slappe lach en het wordt rennen naar de wc. We horen tot in Nederland toe - Hoe geet ut? - ut lupt -.;-)
Zondag 23 april de koffers gepakt en lopen alles nog even na, om 10.30u rijden we de stad in en zetten we de dames af bij het hotel, zij kunnen het appartement al in. Daarna brengen we de camper weg en na 2 uur zijn we weer terug. Intussen zitten de dames al lekker op het terras in de zon. Na een bakkie koffie gaan we naar het zwembad, wat vlak voor ons terras ligt, en hebben dit geheel voor ons zelf. In de middag wandelen we door de stad, het is hier erg rustig voor 1e Paasdag. We komen later bij de haven om even een pilsje te pakken en te genieten van het prachtige uitzicht. Wij bestellen een pilsje en Ans, zonder te blikken en te blozen een Irish Coffee. Blijkt, als de ober de bestelling komt brengen, dat ze zich vergist had, ze bedoelde eigenlijk een Capucchino! Dit is dus iets sterker. We willen deze avond eens vis eten, we waren vooraf geinformeerd omtrent een goed vis-restaurant in de haven, maar het blijkt een lopend buffet te zijn. Daar hadden we geen zin in, we willen weer eens verwend worden. Dus gaan we maar weer terug waar we eerst zaten, de plaats was nog vrij, dat was eigenlijk een prachtig plekje en lag direkt aan het water. De jarige trakteert voor z'n verjaardag op een diner. Dit wordt begeleid door onweer wat in de verte achter de heuvels rommelt, dit geeft prachtig "vuurwerk" als begeleiding bij het diner. Nachtwerk werd het en eigenlijk veel te laat naar bed want de volgende morgen moeten we weer fris zijn voor de vlucht Darwin-Cairns.
Het was een sprookjesachtige avond waarvan we geen foto/filmmateriaal hebben, we zullen dus moeten teren op onze persoonlijke herinneringen van deze avond.
Maandag 24 april. Om 03.00u gaat de telefoon (wekdienst), we moeten er uit. Bij de buurtjes liep de wekker al om 02.00u af, dat was een foutje (iets te veel gedronken?) ;-) Om 04.00u staan we aan de straat en worden door een busje opgehaald en vertrekken 05.30u met het vliegtuig naar Cairns.
Na de gebruikelijke controles (je mag weer niks meenemen, en de snuffelhonden zijn er ook - drugs?) nemen we een taxi die ons naar het appartement brengt. Best Western Appartments. De kamers zijn nog niet gereed, we zijn te vroeg maar kunnen de koffers tijdelijk in een berghok parkeren waarna we even gaan wandelen. Om een uur elf kunnen we het appartement in, het ziet er goed uit, we zitten op de 2e verdieping.
Deze dag bespreken we een boottocht naar het "Great Barrier Reef" om te kunnen snorkelen en woensdag willen we naar het regenwoud met een treintje. E.e.a dus besproken aan de balie v/h hotel. We lopen deze middag nog langs zee naar de pier want hier is een groot winkelcentrum. Het is er hardstikke gezellig, er is een braderie met veel snuisterijen.
Om 20.30u begint het te regenen (dit ging door tot donderdag!!!) s'Avonds drinken we nog even wat bij Ans & Leo en gaan op tijd naar bed want het is een erg lange dag geweest.
Dinsdag 25 april. We hebben goed geslapen, de bedden zijn prima. Buiten is het hopeloos, het is een grijze massa. Regen, regen en nog eens regen. Maar de temperatuur is goed. Om 08.00u worden we opgehaald met een bus die ons naar de haven brengt. Daar stappen we op de boot "Supercat" genaamd. Deze zal ons naar het Rif varen. We krijgen gelijk koffie en een lijst om in te vullen wat voor een wensen je had, snorkelen of duiken. Om 08.30 vertrekt de boot uit de haven. Binnen een half uur schommelen we al aardig en na 1 uur is 80% zeeziek. Het is niet normaal meer hier aan boord. Henny gooit zelf ook nog even de koffie eruit. Ik zat op het bovendek voor het aanpassen van de snorkelspullen maar ik durfde niet meer naar het benedendek met deze storm, je kon zo overboord slaan. We zijn na anderhalf uur terug gevaren, het was te riskant om verder te gaan varen.
We zijn om 12.30u weer terug in het appartement! Het geld hebben we overigens terug gehad, en konden eventueel herboeken als het weer beter zou worden. In de middag hebben we een taxi genomen, vanwege de regen!, om in het nieuwe winkelcentrum inkopen te doen. Het blijkt ANZAC-day te zijn. ANZAC-day, een herdenkingsdag van een belangrijk wapenfeit uit WO-I. ANZAC staat voor:AustralianNewZealandArmyCorps.
Hierdoor is het nieuwe winkelcentrum gesloten, dus gaan we naar de pier. Hier kopen we nog wat souveniers voor het thuisfront.
In de avond hebben we allerlei hapjes gegeten, we zouden BBQ-en maar dit ging ook al niet door vanwege het slechte weer. Hopelijk is het morgen beter want dan gaan we naar het regenwoud.
Woensdag 26 april
Je moet de tijd nemen voor de adembenemende tocht met de
historische Kuranda Scenic Railway door tunnels,
ravijnen en regenwoud naar
het charmante dorpje Kuranda. Hier zijn allerlei
winkels en kraampjes met de locale producten, kunst en mode. Voor de terugweg neem je
de Skyrail, 'swerelds langste gondelbaan over de toppen van het regenwoud. Een aantal
stops onderweg bij, Rainforest Centre en Barron Falls Station levert mooie beelden
op, maar dan moet het niet regenen.
We arriveren om 10.45u in Kuranda en wandelen hier
in het dorpje een tijdje rond, het is eigenlijk een grote braderie hier. Ze
hebben leuke winkeltjes met veel Didgeridoo's (Blaasinstrumenten van de
Aboriginals voor de leken). We eten een hapje en gaan dan weer naar
"beneden" met een Kabelbaan. Onderweg stappen we een paar keer uit bij
de uitkijkposten, paraplu's zijn hier beschikbaar gesteld.
Beneden aangekomen gaan we naar het "Tjapukai Aboriginal Cultuurpark". Hier worden demonstraties gegeven door een Aboriginal-stam, je kunt luisteren naar de oeroude verhalen, jachttechnieken en demonstraties van rituele dansen en het gebruik van speer, boemerang en Didgeridoo's.
Het is een leuke show. Ook volgt nog een vuurtje maken met behulp van een stokje draaien en wat hout-snippers, ook wat uitleg over eetbare vruchten. Het zelf gebruiken van deze dingen valt dus "in het water". Nadat we weer met de bus zijn teruggebracht hebben we in de avond nog een BBQ van het restaurant.
Donderdag 27 april In de ochtend nog steeds regen, maar hoera in de middag klaart het
op. We moeten onze vlucht weer bevestigen en zijn in de middag naar het grote
winkelcentrum geweest. De laatste avond nog zelf gekookt, T-bone-steak etc.
Verder nog een rustige avond gehad.
Vrijdag 28 april In de ochtend, en rustig wandelend, opnieuw naar het winkelcentrum en hebben daar koffie gedronken en boodschappen gedaan om s'avonds voor de laatste keer hier zelf te koken. In de middag nog even bij het zwembad geweest, de zon is er warempel nog even, en in de avond gezellig samen gegeten en wat gedronken. Dan de koffers pakken voor de terugreis. Zaterdag 29 april De juiste tijd om te vertrekken. We kunnen beneden nog even de koffers opslaan en we wandelen nog even wat, het is nog goed weer. Om 12.00u staat de taxi klaar en brengt ons naar het vliegveld, en na een vermoeiende terugreis, via Darwin, Singapore, Londen naar Amsterdam in ruim 30 uur. Dit proberen we maar gauw te vergeten......Net als Cairns overigens. Dit is eigenlijk geheel in het water gevallen, we hebben geen Barrier Reef gezien!:-((
Resumerend kunnen we stellen dat: